Sanne Maes (1974) is a contemporary visual artist working between the Netherlands and Spain. She studied at the Royal Academy of Art in The Hague and is an active member of several artist initiatives. Her work has been exhibited in museums, galleries, and artist-run spaces.

Her work moves along the intersection of body, identity, and transformation. She explores the relationship between humans and their surroundings — both the natural world and the inner landscape of the psyche. Recurring themes in her work include projection, merging, and metamorphosis.

Sanne Maes works across disciplines in an intuitive and experimental way, combining video, sculpture, installation, and drawing. Her practice is characterized by layered imagery: projections over paintings and reliefs, translucent drawings on tracing paper, coated sculptures, and shadow compositions using light and video. She often uses subtle video images of her own face or body, projected onto other surfaces — not as autobiographical self-portraits, but as a visual inquiry into perception, recognition, and the fluid nature of identity.

Her series Lost Identity delves into the human psyche and the desire to grasp one’s inner self. The works consist of video portraits on TV screens, partially obscured by inkblots inspired by the Rorschach test — a psychological tool in which unconscious feelings are projected onto abstract forms. In these works, the human figure seeks to merge with the inkblots, dissolve into them, or hide behind them. Sometimes, two faces move through one another, evoking a sense of psychic tension and inner struggle.

In recent years, Sanne Maes has focused more on sculptural work. She uses animal skulls as a base for growth-like forms reminiscent of coral or organic tissue — hybrid objects where growth and decay coexist. She also creates reliefs of faces and ears, combined with dripping forms that appear as fluid, elusive extensions of memory, perception, or inner states. These shapes are not fixed to the faces but seem to hover around them. Maes often paints them with patterns that remind you of fungi or neural networks.

Her work can be read as an ongoing search for fusion and dissolution — of images, identities, and meanings — where nothing remains fixed, and everything is in continuous motion.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Sanne Maes (1974) is een hedendaags beeldend kunstenaar, werkend tussen Nederland en Spanje. Ze studeerde aan de Koninklijke academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en is momenteel gebaseerd in Nederland en in Spanje. Sanne Maes is lid van verschillende kunstenaars initiatieven en heeft onder andere geexposeerd in musea, galerieën en artist-run expositieruimtes.

Haar werk beweegt zich op het snijvlak van lichaam, identiteit en vervorming. Ze onderzoekt de verhouding van de mens tot zijn omgeving — zowel tot de natuur als tot de eigen innerlijke wereld. Terugkerende thema’s zijn projectie, vermenging en transformatie.

Maes werkt multidisciplinair en intuïtief, met video, sculptuur, installatie en tekening. Wat haar werk kenmerkt, is het gebruik van meerdere beeldlagen: projecties over schilderijen en reliëfs, doorschijnende tekeningen op kalkpapier, overgoten sculpturen en schaduwwerk met licht en video. Vaak gebruikt ze ingetogen videobeelden van haar eigen gezicht of lichaam, die ze projecteert over andere beelden. Zo ontstaan hybride portretten waarin identiteit vervloeit. Niet vanuit een autobiografische intentie, maar als visueel onderzoek naar herkenning, vervreemding en de fluïditeit van identiteit.

Een recente serie, Lost Identity, richt zich op de menselijke psyche en de behoefte om grip te krijgen op het eigen innerlijk. De werken bestaan uit videoportretten op tv-schermen, deels verborgen achter inktvlekken die verwijzen naar de Rorschachtest: een psychologisch instrument waarin men onbewuste gevoelens projecteert op abstracte vormen. In deze werken probeert de mens één te worden met de vlekken, ermee te versmelten of zich erachter te verschuilen. Soms bewegen twee portretten door elkaar heen, wat een beklemmende geestelijke worsteling oproept.

De laatste jaren werkt Maes intensief met sculptuur. Ze gebruikt dierenschedels als basis voor groeivormen die doen denken aan koraal of weefsels — hybride objecten waarin groei en verval samenvallen. Daarnaast maakt ze reliëfs van gezichten en oren, gecombineerd met druipende vormen als een soort vloeibare, ongrijpbare uitloop van herinnering, waarneming of innerlijke staten. Deze vormen zitten niet vast aan de gezichten, maar zweven er als het ware omheen. Vaak beschildert Maes ze met patronen die doen denken aan schimmels of organische netwerken. Ook schildert ze steeds vaker ogen, handen en andere fragmenten over de door Rorschach geïnspireerde inktvlekken, waarmee ze de spanning tussen herkenning en vervreemding verder verdiept.

Maes’ werk laat zich lezen als een zoektocht naar samensmelting en vervaging — van beelden, identiteiten en betekenissen — waarin niets vastligt, maar alles in beweging blijft.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------